Max zat stil in de hoek van de tuin, zijn ogen gericht op de grond. Het was een mooie, zonnige dag, maar hij voelde zich niet vrolijk. De wereld leek altijd zo snel te gaan, terwijl hij het gevoel had dat hij niet mee kon komen. Hij was anders dan de meeste kinderen op school, veel sneller in sommige vakken, maar dat maakte hem niet gelukkig. Integendeel, het maakte alles ingewikkeld. Hij voelde zich vaak onbegrepen, en dat vond hij het moeilijkst van alles.

Sinds kort was hij begonnen met het werken met Sunny, een lieve shetlander, die altijd kalm en vriendelijk was, zelfs als de wereld om haar heen chaotisch was. Sunny was een van de pony’s die op de boerderij van Max’ coach stond, een boerderij waar kinderen terecht konden om zichzelf beter te leren begrijpen.

Max had in het begin niet veel vertrouwen in het idee. “Wat moet een pony mij nou leren?” had hij gedacht. Maar de coach had hem rustig verteld dat paarden geweldige dieren waren voor de emoties van mensen, vooral voor kinderen zoals Max, die het soms moeilijk vonden om hun gevoelens te begrijpen.

Vandaag was een bijzondere dag. Max zou samen met Sunny werken aan iets wat hij helemaal zelf had gekozen: leren om rustig te blijven, zelfs als zijn gedachten alle kanten op schoten. Hij wilde leren hoe hij zijn hoofd tot rust kon brengen, zonder zich druk te maken over alles wat hij niet begreep of niet onder controle had.

De coach had Max gevraagd om Sunny naar de weide te leiden en rustig met haar te wandelen, zonder haast. Max vond het lastig, hij was altijd in beweging, altijd bezig met dingen die hij wilde doen of leren. Maar iets aan de rustige uitstraling van Sunny gaf hem het gevoel dat hij het zou kunnen.

“Sunny, kom maar,” zei Max zachtjes, terwijl hij haar touw in zijn handen nam en haar richting de weide leidde. Sunny volgde rustig, haar hoeven tikten zacht op de grond, maar haar bewegingen waren zo gelijkmatig dat het Max meteen opviel. Hoe zij zich niet druk maakte, hoe ze de wereld gewoon accepteerde zoals die was.

Ze kwamen aan bij een klein open veldje, waar Max de pony liet stoppen. Hij wilde nu iets anders proberen. De coach had hem verteld dat hij bij zichzelf moest blijven en kijken wat hij voelde, zonder te oordelen. Max sloot zijn ogen even en probeerde zijn gedachten stil te zetten, maar dat was moeilijker dan hij had gedacht. Zijn hoofd racete van het ene naar het andere idee. “Waarom ben ik altijd zo druk in mijn hoofd? Waarom kan ik niet gewoon rustig zijn?” dacht hij.

Toen hoorde hij het zachte gesnuif van Sunny naast zich. Hij opende zijn ogen en keek naar haar. Wat was ze kalm. Ze stond daar, haar hoofd naar beneden, rustig gras te eten. Ze maakte zich nergens druk om. Max had altijd gedacht dat rust iets was wat je moest bereiken, iets wat je moest doen. Maar hier was Sunny, die het gewoon was.

Max haalde diep adem en besloot het anders te proberen. In plaats van te denken aan alles wat hij niet begreep, besloot hij zich volledig te richten op Sunny en haar bewegingen. Hij keek naar hoe haar oren af en toe bewogen, hoe haar hoeven zich vastdrukten in de grond. Het was bijna alsof hij haar gevoelens voelde. Toen merkte hij iets: het was oké om niet alles te weten. Het was oké om even niets te doen.

Na een tijdje stond hij daar, rustig met Sunny, zonder te denken aan school, aan de dingen die hij niet begreep, of aan wat hij morgen moest doen. Hij voelde zich verbonden, niet met de wereld die altijd in beweging was, maar met het moment. En iets in hem begon te veranderen. Hij voelde zich minder druk in zijn hoofd, meer in contact met wat hij voelde.

“Het is goed om gewoon te zijn,” fluisterde Max, meer tegen zichzelf dan tegen Sunny. Hij voelde zich trots, maar op een andere manier dan normaal. Niet omdat hij iets had geleerd of had bereikt, maar omdat hij zichzelf had toegelaten om rustig te zijn, net als Sunny.

De coach stond aan de rand van het veld en keek naar de jongen en de pony. Ze zei niets, maar haar ogen straalden trots. Ze wist dat Max vandaag iets bijzonders had ontdekt: dat zelfkennis niet altijd komt door sneller denken, maar juist door langzaam te zijn, door ruimte te geven aan wat er echt speelt, zonder dat je het meteen moet begrijpen.

Max keek naar Sunny en glimlachte. “Dank je wel,” zei hij zachtjes. Het was de eerste keer in lange tijd dat hij zich echt begreep, niet door zijn gedachten, maar door de rustige aanwezigheid van een pony die geen woorden nodig had om te laten zien wat rust was.

De rest van de middag brachten Max en Sunny samen door, wandelend en rustig, met het besef dat het soms juist in de stilte is dat je jezelf het beste leert kennen.

Wil jij weten wat Sunny voor jouw dochter of zoon kan betekenen? Neem dan contact op en ik leg je graag uit hoe paardencoaching kan helpen!