De lente begon! 

De vogels tjilpten vrolijk en overal op de boerderij was de opwinding voelbaar. De kippen kakelden enthousiast met elkaar, en de vogels waren druk in de weer met het verzamelen van takjes en veertjes voor hun nestjes. Iedereen voelde het: de lente is het seizoen van nieuwe dingen. Alle dieren gingen op zoek naar nieuw geluk – en ze genoten ervan.

Maar te midden van alle bedrijvigheid had niemand oog voor Ozzy, de grote, lieve hond met haar zachte donkerbruine ogen. Ze lag stilletjes op haar vaste plekje in de hooischuur, waar ze normaal gesproken goed zicht had op de boerderij. Ozzy was een waakhond en nam haar taak uiterst serieus. Ze voelde zich op haar best wanneer ze de andere dieren kon beschermen. Bij gevaar sprong ze direct op en blafte zo hard als ze kon. Roofvogels joeg ze met gemak weg – altijd met succes.

Tot die ene keer.

Het was één van de laatste ijskoude winternachten. Ozzy lag slaperig op haar kleedje toen ze voetstappen in de sneeuw hoorde. Met één oog open zag ze een rode staart verdwijnen in het kippenhok – een vos! In een flits sprong ze op en zette zich schrap. Ze deed haar bek open om een luide, waarschuwende blaf te laten horen, maar…

Er kwam niets.

In plaats van haar krachtige blaf ontsnapte er slechts een piepend geluid uit haar keel. Gelukkig schrok de vos alsnog en rende weg, zijn staart tussen zijn benen geklemd. Maar Ozzy bleef verbijsterd achter. Haar stem, haar kracht – ze had haar in de steek gelaten. Trillend kroop ze terug op haar kleedje, diep geraakt door wat er was gebeurd.

Vanaf dat moment was alles anders. De weken gingen voorbij. Terwijl de andere dieren vrolijk ronddartelden zoekend naar nieuw geluk, bleef Ozzy treurig in de hooischuur liggen. Ze voelde zich niet meer hetzelfde, zij was iets dierbaars verloren. Haar vertrouwen in zichzelf. Wat als haar blaf nooit meer terugkwam? Kon ze dan nog wel een goede waakhond zijn?

Wekenlang verstopte ze zich. Ze durfde niet meer over het erf te lopen en hield zich afzijdig van de andere dieren. Eerst viel het niemand op, maar na een tijdje begonnen de dieren haar te missen. “Heb jij Ozzy gezien?” vroeg de haan bezorgd. “Waarom is ze zo stil?”

Ozzy werd het gesprek van de dag. De dieren maakten zich zorgen en wilden helpen, maar ze hield iedereen op afstand.

Behalve Sunny.

De kleine, wijze pony hoorde de anderen praten en besloot Ozzy zelf op te zoeken.

“Hoi Ozzy,” zei Sunny zachtjes. “Ik mis je op het erf. Zullen we samen een wandeling maken?”Ozzy draaide haar kop weg. “Liever niet,” mompelde ze. “Ik schaam me voor mijn stem.”Sunny knikte begripvol. “Dan lopen we buiten de boerderij.” Na even twijfelen stemde Ozzy in. Samen liepen ze in stilte over het pad langs de velden. Pas na een tijdje haalde Ozzy diep adem en begon te praten. Ze vertelde hoe trots ze altijd was geweest op haar rol als waakhond. Over de vos, haar piepende blaf en hoe ze zichzelf sindsdien niet meer vertrouwde. “Ik voel me zo klein,” snikte ze. “Ik weet niet of ik mijn werk nog wel kan doen.”

Sunny luisterde geduldig en knikte. “Ozzy, het is heel normaal om je vertrouwen te verliezen na iets vervelends. Dat overkomt iedereen wel eens. Maar dat betekent niet dat je het niet kunt terugvinden.”

Ozzy keek haar twijfelend aan. “Maar wat als de anderen denken dat ik niet meer goed genoeg ben?”

“Jij bént goed genoeg,” zei Sunny met een glimlach. “Je moet het alleen zelf nog gaan geloven.” Samen bedachten ze een plan. Stap voor stap zou Ozzy werken aan haar zelfvertrouwen.

De eerste dag maakte ze een korte wandeling over het erf – iets wat ze weken niet had gedurfd. Daarna leerde ze met rechte schouders en een trotse houding rond te lopen, rustig ademend naar haar buik. De andere dieren begroetten haar blij en moedigden haar aan. Langzaam voelde ze de kriebels in haar buik verdwijnen.

Sunny hielp haar een tekening te maken van alle dingen waar ze goed in was. “Kijk hier elke dag naar,” moedigde ze Ozzy aan. “Dan vergeet je nooit hoe waardevol je bent.”

Met kleine stapjes vond Ozzy haar kracht terug.

Op een warme zomernacht schrok Ozzy wakker. Een geluid op het erf. Ze spitste haar oren.
 Daar – een rode staart sloop door de schaduw richting het kippenhok.

Ozzy twijfelde geen seconde. Ze sprong op en rende erop af. Maar in plaats van te blaffen, zette ze haar poten stevig in de grond. Ze hief haar kop, trok haar lippen iets op en keek de vos recht in de ogen aan. De vos aarzelde. Hij zag geen bange, zwakke hond. Hij zag een zelfverzekerde, sterke waakhond. Toen draaide hij zich om en rende weg, de nacht in. Ozzy zuchtte diep. Ze had het gedaan – en niet eens met haar blaf.

De volgende ochtend vertelde ze Sunny alles. “Ik wist niet dat ik dit kon.” “Je kon het altijd al,” zei Sunny glimlachend. “Je moest het alleen zelf gaan geloven.” Ozzy glimlachte terug. Voor het eerst in lange tijd voelde ze zich weer helemaal zichzelf.

Wil jij weten wat Sunny voor jouw dochter of zoon kan betekenen als hij/ zij zich onzeker voelt na een vervelende gebeurtenis? Neem dan contact op en ik leg je graag uit hoe paardencoaching kan helpen!