Verhalen
Aan een klein dijkje in het midden van het land ligt een bijzondere boerderij waar vier superlieve pony’s – Snappie, Sunny, Spekkie en Mees – samenwonen met dertig kippen, drie katten, twee honden en twee konijnen. Het is een plek waar alle dieren en kinderen tot rust komen en zich veilig en fijn voelen. Hier leren ze niet alleen nieuwe vrienden kennen, maar ook hoe ze hun eigen angsten en problemen kunnen overwinnen. Van nieuwsgierige kippen en slimme konijnen tot snelle muisjes – iedereen heeft zijn eigen verhaal. De wijze pony’s geven hen daarbij advies en steun tijdens hun avonturen.
Boris zet moedige stappen
Bella, het konijn, werd op een ochtend wakker van een geluid dat ze niet herkende. Een vreemd geritsel “krrrr krrr” klonk vlak bij haar zachte flapoor. Heel langzaam, om het geluid niet te verstoren, deed ze één oog open en zag daar een inieminie zwart harig pootje. Ze schrok en sprong met een grote boog op het grote houtblok naast haar strooien bedje.....lees verder
Niemand luisterde naar Bob
Bob, de mooie grijze haan, was een lief en zachtaardig haantje. Hij speelde graag verstopkip en kippertje met zijn broertjes en zusjes. Samen hadden ze altijd veel plezier, en ze waren zelden boos op elkaar. Je kon zien dat ook mama kip daarvan genoot. Maar op een dag veranderde er iets. Bob wist eigenlijk niet precies wat er was, maar hij kreeg een naar gevoel. Het was een bozig gevoel dat hij niet goed begreep.....lees verder
De Onzekere Mol en Anton de Mier
Er was eens een mol die diep onder de grond leefde. Hij was een stille, verlegen mol en voelde zich vaak onzeker over zichzelf. Hij vond dat de gangen die hij groef nooit mooi recht waren, en zijn molshopen boven de grond waren volgens hem lelijk en rommelig. Daarom bleef hij zoveel mogelijk verborgen in zijn donkere tunnels en durfde hij bijna nooit naar buiten te komen....lees verder
Een plekje voor verdriet
Het was een mistige ochtend op de boerderij. In een afgelegen hoekje van het erf zat Daisy, de kleine ezel, met hangende oren en een droevige blik. Ze staarde naar de grond, haar grote ogen somber van opgekropt verdriet. Niemand wist wat er aan de hand was, want Daisy praatte er nooit over. Ze deed altijd haar best om vrolijk te lijken, zelfs als ze zich vanbinnen heel anders voelde....lees verder
Sam krijgt rust in zijn hoofd
Sam kwam elke week naar de boerderij met zijn moeder. Hij hield van de rit naar de pony’s, maar als ze aankwamen, zat zijn hoofd vaak vol van de hele week. Het voelde alsof zijn gedachten in een warboel door elkaar renden. Zijn moeder noemde het een punthoofd. Dan zat zijn hoofd zo vol, dat hij nergens anders ruimte meer voor had. ....lees verder
Sunny zet Max aan tot voelen
Max zat stil in de hoek van de tuin, zijn ogen gericht op de grond. Het was een mooie, zonnige dag, maar hij voelde zich niet vrolijk. De wereld leek altijd zo snel te gaan, terwijl hij het gevoel had dat hij niet mee kon komen. Hij was anders dan de meeste kinderen op school, veel sneller in sommige vakken, maar dat maakte hem niet gelukkig. Integendeel, het maakte alles ingewikkeld. ....lees verder
Mabel verstopt haar verdriet
Er was eens een muisje genaamd Mabel. Ze woonde samen met haar ouders en haar twee jongere zusjes in een klein, gezellig huisje in het bos. Mabel had een grote broer, Abel, die altijd voor haar zorgde. Abel was de allerbeste en allerliefste grote broer van heel de wereld. Mabel en Abel hadden altijd plezier samen. Het leek wel een tweeling, ze waren altijd samen....lees verder
