Het was een mistige ochtend op de boerderij. In een afgelegen hoekje van het erf zat Daisy, de kleine ezel, met hangende oren en een droevige blik. Ze staarde naar de grond, haar grote ogen somber van opgekropt verdriet. Niemand wist wat er aan de hand was, want Daisy praatte er nooit over. Ze deed altijd haar best om vrolijk te lijken, zelfs als ze zich vanbinnen heel anders voelde.

Op een dag zag Mees, de zorgzame zwarte pony met een zachte uitstraling, Daisy stilletjes zitten. Mees had een bijzondere gave: ze voelde het aan wanneer iemand verdriet had. Ze stapte rustig naar Daisy toe en tikte haar zachtjes met haar neus aan.

“Hoi Daisy,” zei Mees vriendelijk. “Hoe gaat het met je?”

Daisy keek op, maar haar blik bleef verdrietig. “Oh, het gaat wel,” zei ze met een zwakke glimlach. “Waarom vraag je dat?”

Mees kantelde haar hoofd en keek Daisy doordringend aan. “Ik zie dat je je niet goed voelt,” zei ze. “En dat is oké. Soms helpt het om je verdriet te delen.”

Daisy haalde haar schouders op. “Ik wil er niet over praten,” zei ze zachtjes. “Ik wil niemand tot last zijn.”

Mees ging naast haar zitten en wachtte geduldig. Na een tijdje zei ze: “Weet je, verdriet is niet iets om te verstoppen. Het mag er zijn, net als de zon en de regen. Als je het verstopt, blijft het als een zware steen in je hart zitten. Maar als je het laat zien, wordt het lichter.”

Daisy bleef even stil, maar begon toen voorzichtig te praten. Ze vertelde over hoe ze zich alleen voelde sinds haar beste vriend was overleden. Hoe ze probeerde sterk te blijven, maar het verdriet over zijn verlies steeds groter werd.

Mees luisterde aandachtig en knikte. “Dat klinkt echt moeilijk, Daisy. Het is heel normaal om verdrietig te zijn als je iemand mist. Het laat zien hoeveel die persoon voor je betekent.”

Samen besloten ze iets te doen om Daisy te helpen met haar verdriet. Mees stelde voor om een speciaal plekje op de boerderij te maken, een plek waar Daisy aan haar vriend kon denken. Samen verzamelden ze bloemen, een oude hoefijzer en een paar stenen, die ze neerlegden in een cirkel. Daisy schreef de naam van haar overleden vriend in het zand. Het werd een rustplek waar ze haar gevoelens kon laten stromen.

Elke ochtend ging Daisy even naar haar plekje om stil te zitten, diep adem te halen en haar verdriet de ruimte te geven. Ze zei tegen zichzelf: “Mijn verdriet mag er zijn. Het is oké.” Langzaam voelde Daisy zich beter. Het gemis was er nog steeds, maar het voelde niet meer als een zware last.

Mees glimlachte toen ze Daisy weer zag lachen. “Je hebt iets moois gedaan, Daisy. Door je verdriet te accepteren, heb je ruimte gemaakt voor rust en nieuwe herinneringen.”

Vanaf die dag wist Daisy dat het oké was om verdrietig te zijn. En wanneer anderen op de boerderij zich somber voelden, hielp Daisy hen net zoals Mees haar had geholpen.

Wat doe jij als je verdrietig bent?

Wil jij weten wat Mees voor jou dochter of zoon kan betekenen als een dierbare is overleden? Neem dan contact op en ik leg je graag uit hoe paardencoaching kan helpen!