Sam kwam elke week naar de boerderij met zijn moeder. Hij hield van de rit naar de pony’s, maar als ze aankwamen, zat zijn hoofd vaak vol van de hele week. Het voelde alsof zijn gedachten in een warboel door elkaar renden. Zijn moeder noemde het een punthoofd. Dan zat zijn hoofd zo vol, dat hij nergens anders ruimte meer voor had. 

Bij de boerderij werd Sam altijd begroet door Mees, een grote zwarte pony met een zachte uitstraling. Mees stond al bij het hek te wachten, alsof ze wist dat Sam eraan kwam. “Hoi Mees,” fluisterde Sam terwijl hij voorzichtig haar zachte neus aanraakte. Mees brieste zachtjes, wat altijd een glimlach op Sam’s gezicht toverde.

De coach, die hen bij de boerderij opwachtte, had een rustige stem en begon elke sessie met een tekening op een groot whiteboard. “Sam, wist je dat je brein soms als een treinstation kan zijn?” zei ze een keer. Ze tekende sporen, treinen en een druk perron. “Als het te druk wordt in je hoofd, raken de treinen in de war. Samen gaan we ontdekken hoe we jouw treinstation weer rustig krijgen.”

Sam keek aandachtig naar de tekening en knikte langzaam. Vervolgens tekende Sam op het bord waar zijn hoofd mee vol zat. Hij maakte zich druk om het weekend, schreef de ruzie met zijn moeder op, en gaf de onzekerheid over de schoolplanning een plekje. Een voor een namen ze de punten door en zorgden ze er voor dat deze een opgeruimd plekje kregen in zijn hoofd. 

Na de gesprekjes ging hij altijd naar Mees, die al rustig in de wei stond te wachten. Sam pakte de borstel en begon haar zachte, zwarte vacht te borstelen. Met elke haal leek het alsof een stukje van de spanning uit zijn eigen hoofd verdween.

“Je doet het geweldig, Sam,” zei de coach. “Zie je hoe rustig Mees blijft? Ze helpt jou om ook rustig te worden.” Sam glimlachte en voelde zijn ademhaling langzamer gaan. Sam kreeg steeds meer zelfvertrouwen. Dat was te zien aan hoe hij rechtop begon te lopen en steeds vaker een grote glimlach op zijn gezicht had. Hij durfde nu ook spontaan dingen te vertellen, iets wat hij eerst bijna nooit deed. Vaak kreeg hij te horen wat hij juist niet goed deed. Maar doordat de coach hem steeds maar weer vertelde wat hij zo goed deed begon hij zich erg fijn te voelen. 

Sam en Mees liepen vaak samen over het erf. Deze keer vertelde Sam over dat hij het gevoel had dat niemand hem begreep. Mees wiebelde met haar oren, alsof ze elk woord opving. “Het voelt fijn om dit te vertellen,” zei Sam zacht.

Halverwege de sessie legde de coach uit hoe Sam zijn ademhaling kon gebruiken om rustiger te worden. Hij legde zijn hand op Mees’ rug en ademde diep in en uit. De warme huid en langzame ademhaling van Mees hielp hem om zich te concentreren.

“Mijn hoofd voelt niet meer zo vol,” zei Sam toen hij na anderhalf uur klaar was. Zijn gezicht straalde. Hij gaf Mees een laatste aai voordat hij naar huis ging.

“Tot volgende week, Mees,” fluisterde hij.

De boerderij werd een plek waar Sam zichzelf mocht zijn, omdat de rust en het ritme van de dieren hem hielpen ontspannen. Hier hoefde niets en mocht alles op zijn eigen tempo gebeuren, wat hem een veilig gevoel gaf. Met de hulp van Mees en de coach leerde hij dat het oké was om tijd te nemen voor zichzelf, hij leerde om zijn emoties te voelen en weer rust te vinden. 

Elke week ging hij naar huis met een lichter hart en een helder hoofd. En als hij 's avonds in zijn bed lag, mompelde hij in gedachte; "welterusten Mees", en verscheen er een brede lach op zijn gezicht. 

Welterusten Sam, droom maar fijn!

Wil jij weten wat Mees voor jou dochter of zoon kan betekenen als er sprake is van een punthoofd en onrust? Neem dan contact op en ik leg je graag uit hoe paardencoaching kan helpen!