Mabel verstopt haar verdriet

Er was eens een muisje genaamd Mabel. Ze woonde samen met haar ouders en haar twee jongere zusjes in een klein, gezellig huisje in het bos. Mabel had een grote broer, Abel, die altijd voor haar zorgde. Abel was de allerbeste en allerliefste grote broer van heel de wereld. Mabel en Abel hadden altijd plezier samen. Het leek wel een tweeling, ze waren altijd samen.


Op een dag voelde Abel zich niet fijn, en na het bezoek aan de muizendokter viel het slechte nieuws als een bom op het gezellige huisje van de familie Muis. “Abel is erg ziek,” had de dokter gezegd. “Hij heeft niet lang meer te leven,” zei hij met een brok in zijn muizenkeel en pinkte een klein traantje weg.


Toen de verdrietige dag kwam waarop ze afscheid moesten nemen van Abel, voelde Mabel zich verloren. Ze had zich goed kunnen voorbereiden, afscheid kunnen nemen, maar haar hart deed zoveel pijn. De dagen en weken gingen voorbij, maar niemand wist hoe verdrietig ze was, want Mabel was vastbesloten om sterk te blijven. Ze praatte niet veel over Abel en ze wilde ook niet dat haar familie zich zorgen maakte om haar. Ze hadden immers zelf al veel te veel verdriet.


Omdat Abel altijd voor haar had gezorgd, volgde ze zijn voorbeeld. Ze zorgde daarom goed voor haar zusjes, haar ouders, en zelfs voor de tuin. Ze wilde dat alles weer perfect zou worden en het verdriet zou verdwijnen. Maar hoe hard ze ook haar best deed, haar verdriet bleef diep van binnen. Het zat vast, ergens in haar kleine hartje. Mabel praatte niet over haar gevoelens, zelfs niet met haar juf op school. Ze durfde het gewoon niet.


Haar juf, mevrouw Lila, merkte dat Mabel anders was. Ze was vaak stil, en zelfs al werkte ze hard, het leek wel of ze vastzat. Mevrouw Lila was een slimme juf, die altijd goed naar haar leerlingen luisterde, en zij besloot iets te doen.

"Mabel," zei mevrouw Lila op een dag, “ik denk dat het goed voor je zou zijn om met je ouders naar Snappie de pony te gaan. Snappie kan je misschien helpen om te voelen wat er in je hart gebeurt."

Mabel was in eerste instantie niet zo zeker, maar haar ouders vonden het een goed idee. En zo gingen ze op een dag samen naar de boerderij van Snappie.


Snappie is een zachte, geduldige pony, die altijd weet hoe ze gevoelige kinderen kan helpen. Ze leidde Mabel naar een rustige plek, waar ze samen oefeningen deden. Er is iets wat je moet weten: Snappie is een expert in het laten ervaren van gevoel, dat kan ze als de beste! Langzaam begon Mabel te voelen dat er iets vastzat, iets wat ze al die tijd diep had weggestopt.

Snappie leerde haar hoe ze kon ademen, hoe ze rustig kon zijn en haar verdriet kon voelen. Langzaamaan begon Mabel te praten, eerst in kleine stukjes, over haar broer Abel, over wat ze miste en wat haar pijn deed. Ze voelde zich niet meer zo alleen. Haar verdriet kreeg een plek, en het voelde niet zo zwaar meer.


Snappie was geduldig met Mabel, met haar zachte ogen en rustige bewegingen. Zij stond daar, naast Mabel, en liet haar de oefeningen doen die de spanning in haar lijf zouden verlichten. Eerst leerde Snappie Mabel hoe ze haar ademhaling kon gebruiken om rustig te worden. Ze ademde diep in, hield even vast en ademde langzaam uit. Haar kleine lijfje ontspande een beetje, maar de pijn in haar hart voelde nog steeds zwaar.

"Je hebt veel verdriet, Mabel," zei Snappie zacht, terwijl zij haar met haar warme adem streek. "Het is oké om verdriet te hebben. Het is niet iets wat je moet verbergen."

Mabel keek naar Snappie. Ze voelde zich een beetje opgelucht door haar woorden, maar ze was nog steeds bang. Wat als ze haar verdriet toonde? Wat als anderen het niet begrepen?


Na een paar sessies merkte Mabel iets nieuws: haar hart voelde lichter. Ze begreep langzaam dat het niet erg was om verdrietig te zijn. Snappie leerde haar niet alleen hoe ze haar emoties kon voelen, maar ook hoe ze er ruimte voor mocht maken. Het was niet nodig om altijd sterk te zijn, en het was zeker niet nodig om alles voor iedereen goed te doen.


Op een dag, toen Mabel met mama en Snappie aan het wandelen was, vroeg haar moeder: "Mabel, wil je me iets vertellen over jouw verdriet?"

Mabel stopte even en schrok. Ze voelde haar adem stokken. Het was moeilijk, maar Snappie was er, en haar moeder was er. Ze voelde zich veilig.

"Ik mis Abel," fluisterde ze. "Ik mis zijn lach, de manier waarop hij altijd voor mij zorgde. En ik voel me zo alleen zonder hem."

Haar moeder glimlachte zacht, maar er stond verdriet in haar ogen. "Ik mis hem ook, Mabel. Het is moeilijk om iemand te verliezen die je zo lief hebt. Maar weet je, het is oké om te huilen. Het is goed om te laten zien dat je verdriet hebt."

Mabel voelde een druppel langs haar wang rollen. Het was de eerste keer sinds Abels overlijden dat ze het durfde te laten zien. Het voelde vreemd, maar het voelde ook goed. Haar verdriet had eindelijk een plek gevonden.


De weken gingen voorbij, en Mabel ging steeds vaker naar Snappie. Ze leerde niet alleen met haar verdriet om te gaan, maar ook met de herinneringen aan Abel. Ze begreep nu dat verdriet niet iets was om te verbergen, maar iets dat ze kon voelen en verwerken, stap voor stap.


Op een dag, toen Mabel weer in de klas zat, vroeg mevrouw Lila: "Mabel, hoe gaat het met je vandaag?"

Mabel dacht even na. Ze had veel geleerd in de afgelopen tijd. Ze had geleerd om haar verdriet toe te laten en om over haar gevoelens te praten. Dit was nog niet altijd makkelijk, maar het voelde goed. "Het gaat beter," zei ze met een glimlach. "Ik weet nu dat het oké is om verdrietig te zijn. En ik weet dat mijn broer altijd in mijn hart zal blijven."

Mevrouw Lila knikte. "Dat is mooi om te horen, Mabel. En weet je, soms is het niet de kracht van het niet voelen, maar de kracht van het voelen wat ons echt sterk maakt."

Mabel glimlachte naar haar juf. Ze voelde zich niet meer zo alleen in haar verdriet. Langzaam, maar zeker, had ze geleerd dat het oké was om kwetsbaar te zijn, om te voelen en om ruimte te geven aan haar verdriet. Het was deel van wie ze was, en ze zou het leren dragen, net zoals Snappie haar had geleerd.

En hoewel Abel niet meer bij haar was, zou zijn liefde en de herinneringen aan hem altijd een zachte plek in haar hart blijven.

Tip 1 van Snappie 

Als je bij mij zou zijn, zou ik het volgende aan je vragen:  "zullen we eens kijken of we onze ademhaling op elkaar kunnen afstemmen?"

Wist je dat je dit ook heel goed met een huisdier kan doen? Dat werkt als volgt:
Ga naast je hond of kat zitten of neem hem op schoot. Voel dan eens aan zijn vacht; voelt deze warm? Zacht? Of juist stug en stevig? Hou je hand dan op de plek van zijn buik en sluit je ogen. Probeer eens te voelen of je zijn ademhaling voelt en probeer dan mee te ademen in zijn ritme. 

Wordt je al wat rustiger?1 

Tip 2 van Snappie 


Soms is het moeilijk om met iemand te praten over je verdriet. Maar als je jouw verdriet helemaal voor jezelf houdt, dan kan het heel zwaar gaan aanvoelen. 

Als het te moeilijk is om met iemand te praten, probeer dan eens met een huisdier of met jouw allerliefste knuffeldier te praten. Vertel hem maar gewoon wat er is gebeurd en hoe je je voelt. Op deze manier deel je het verdriet en wordt je hart wat lichter. 

Herhaal dit maar zo vaak als je wilt. 

Meer weten?

Wil jij weten wat Snappie voor jouw dochter of zoon kan betekenen als er een dierbare is overleden? Neem dan contact op en ik leg je graag uit hoe paardencoaching kan helpen!