Snoet is een jonge egel. Hij woont samen met zijn moeder en oudere broer in een gezellig huis met al hun lieve dieren, vlak bij het veld naast de boerderij. Hij voelt zich er veilig. Maar zich veilig en fijn voelen is niet altijd zo geweest. Vroeger woonde ze samen met papa in een ander huis. Ze hadden daar ook alles wat je maar kon bedenken. Maar nu is dat verleden tijd. En ondanks dat hij weer een nieuw fijn huis heeft en niets tekortkomt, voelt hij vanbinnen een leegte die hij niet goed kan uitleggen.

Als mama vraagt wat er aan de hand is, kan hij alleen maar zeggen: "Ik mis papa. Het voelt zo leeg in mijn hart." Mama’s ogen vullen zich dan met tranen. Ze zou niets liever willen dan Snoet gelukkig zien. Want dat verdient hij, omdat hij zo lief is. Maar hoeveel liefde ze hem ook geeft, ze kan de leegte in zijn hart niet opvullen.

Snoet heeft er moeite mee waarom zijn papa niet meer bij hem wil zijn. Soms vraagt hij zich af of hij iets verkeerd heeft gedaan. Mama zegt van niet. “We zijn weggegaan omdat papa problemen had. Problemen die niet goed waren voor jou, je broer en mij.”

Maar diep van binnen gelooft Snoet dat niet helemaal. "Misschien heb ik niet hard genoeg mijn best gedaan om papa’s liefde te verdienen," denkt hij vaak.

Hij vindt het moeilijk om hierover te praten. Hoe leg je iets uit wat je zelf niet begrijpt? En wat als anderen hem ook niet goed genoeg vinden?

Op een dag besluit mama om hulp te vragen aan Mees. Mees is een wijze pony die altijd weet hoe ze anderen kan helpen. Misschien kan zij Snoet een beetje op weg helpen.

Mees ziet meteen dat Snoet een zware last met zich meedraagt. Ze nodigt hem uit om naast haar te komen zitten en legt zachtjes haar warme snuit op zijn schouder. Daar drukte een groot verdriet op.  Na een tijdje begint ze te praten. "Weet je, Snoet" zegt ze, "kinderen hebben hun ouders nodig om te kunnen groeien. Als je je veilig voelt bij je ouders, durf je de wereld te ontdekken. Je leert steeds meer, je krijgt meer zelfvertrouwen en je voelt dat je gewoon jezelf mag zijn. 

Maar soms draagt een ouder -misschien onbewust - zelf problemen met zich mee. Ze kunnen dan niet altijd die veilige verbinding met hun kind maken waardoor een kind onzeker kan worden. Een kind voelt dat meteen en kan dan denken: "Doe ik iets verkeerd?", "Ben ik niet goed genoeg?" of "Misschien moet ik nóg harder mijn best doen om aandacht te krijgen.” Snoet kijkt naar de grond. Dit klinkt een beetje zoals hij zich voelt.

"Sommige kinderen gaan extra lief en behulpzaam doen," zegt Mees. "Anderen worden juist druk of boos, omdat ze hopen dat iemand hen ziet. Maar als die verbinding met een ouder uitblijft, kan een kind zich heel alleen voelen. Misschien zelfs denken dat het niks meer uitmaakt. Dat is een heel verdrietig gevoel.” Meestal doet een ouder dit niet expres. Vaak hebben ze het zelf ook van hun ouders geleerd, zonder dat ze het doorhebben. En als niemand dit oplost, kan het steeds opnieuw gebeuren – van ouder op kind, generatie na generatie”

Omdat Mees veel spanning en stress voelde bij Snoet legde ze ook iets uit over stress. 

“Je lichaam heeft een soort superkracht: je zenuwstelsel. Dit helpt je om goed te reageren in verschillende situaties.

• Stel, er komt opeens een auto hard op je af. Je lichaam geeft je dan direct een flinke energieboost (adrenaline), waardoor je supersnel weg kunt springen. Gelukkig! Dat ging net goed.
• Daarna moet je lichaam weer ontspannen. Dit gebeurt vanzelf, zodat je weer rustig wordt en verder kunt met je dag.

Als alles goed werkt, is er een balans tussen spanning en ontspanning. Net als een wip: soms omhoog (actief en alert), soms omlaag (rust en herstel).

Maar wat nou als je bijvoorbeeld thuis vaak stress had? Bijvoorbeeld omdat je nooit wist wanneer iemand boos werd? Dan bleef je lichaam altijd op scherp staan. Als dit te vaak gebeurde, kan je lichaam niet meer goed ontspannen. Dit geeft veel stress en kan ervoor zorgen dat je je altijd onrustig voelt, ook als het veilig is en ook als het al een tijdje geleden is. Want jouw lichaam heeft dit nu eenmaal aangeleerd"

Mees drukt Snoet op zijn hart “Dit is best ingewikkeld, en je hoeft het niet allemaal te onthouden. Maar één ding is heel belangrijk wat je wel MOET onthouden;

Het is NIET jouw schuld.

Jij kunt het probleem van een ander niet oplossen. Dat moet die persoon zelf doen. 

Wat je wel kunt doen, is goed voor jezelf zorgen. Jij mag gewoon zijn wie je bent” 

Snoet zakt langzaam in elkaar. Zijn schouders ontspannen, en een traan glijdt over zijn wang.

"Maar Mees," snikt Snoet, hoe weet ik of anderen mij niet in de steek zullen laten?"

Mees glimlacht zachtjes. “Lieve Snoet, ik kan je niet beloven dat niemand je ooit alleen zal laten," zegt ze eerlijk. "Maar ik kan je wel beloven dat je échte vrienden dat nooit zullen doen. Echte vrienden houden van jou zoals je bent – met al je mooie, maar ook minder mooie kanten. Dat is wat vriendschap betekent."

Ze blijven een tijdje samen stil zitten. Langzaam begint Snoet te begrijpen wat Mees bedoelt. Hij vindt het fijn om te weten dat het niet zijn schuld is. En door dit steeds tegen zichzelf te zeggen en diep adem te halen, en rustig uit te ademen, voelt hij voor het eerst een beetje rust in zijn lichaam.

De weken daarna bezoekt Snoet Mees bijna elke dag.

Hij leert steeds meer over zichzelf: wat hij leuk vindt, waar hij goed in is, welke dingen hij nog kan ontdekken. Hij begint te accepteren dat zijn vader geen contact zoekt. Dat doet nog steeds pijn, maar nu weet hij dat het niet aan hem ligt.

Om zijn gevoelens een plek te geven, begint hij met schrijven. In een klein dagboekje schrijft hij alles op wat hij niet tegen zijn vader kan zeggen. Dat lucht op.

Langzaam maar zeker voelt hij zich veiliger. De stress in zijn lichaam wordt minder, en mama merkt dat ook. Ze ziet hoe Snoet vaker lacht, zijn emoties durft te uiten en niet meer zo intens verdrietig of boos wordt. Het gat in zijn hart is er nog steeds. Maar nu weet hij dat hij het zelf kan opvullen – met liefde voor zichzelf en voor de mensen (en dieren) die van hem houden.

Op een afstandje kijkt Mees toe. Ze ziet hoe Snoet groeit. Hij is veranderd in een vrolijke, zelfverzekerde jonge egel die licht en blij in het leven staat.

Mees glimlacht.

Mama en zijn broer zijn trots.

En het allerbelangrijkste: Snoet is trots op zichzelf.  

Wil jij weten wat Mees voor jouw dochter of zoon kan betekenen als een ouder afstand neemt? Neem dan contact op en ik leg je graag uit hoe paardencoaching kan helpen!