Bob, de mooie grijze haan, was een lief en zachtaardig haantje. Hij speelde graag verstopkip en kippertje met zijn broertjes en zusjes. Samen hadden ze altijd veel plezier, en ze waren zelden boos op elkaar. Je kon zien dat ook mama kip daarvan genoot. Maar op een dag veranderde er iets. Bob wist eigenlijk niet precies wat er was, maar hij kreeg een naar gevoel. Het was een bozig gevoel dat hij niet goed begreep.

Hij voelde zich steeds meer alleen staan. Mama luisterde niet echt naar hem. Ze probeerde het wel, maar het leek alsof ze niet hoorde wat hij kukkelde. Zijn broertjes en zusjes hadden veel aandacht nodig, en op haar werk in de eierfabriek was het erg druk.

Elke keer als Bob uit zijn school, "De Kippenclub", kwam, wilde hij trots vertellen wat hij allemaal had geleerd. Zo was er die ene keer dat hij voor het eerst het hardst van iedereen had gekukeld. De juf was zo trots op hem, en zijn vriendjes en vriendinnetjes keken vol bewondering naar hem. Dat gevoel wilde hij graag delen met mama. Hij rende naar huis en struikelde bijna over zijn eigen pootjes, maar dat maakte hem niets uit. Als hij maar snel bij mama kon zijn!

Bijna thuis hoorde hij mama al praten. Ze was boos op zijn broertjes en zusjes, die ongehoorzaam waren geweest.

"Mama, mama, ik heb groot nieuws!" begon Bob enthousiast.

"Nu niet, Bob," onderbrak mama hem. "Ik heb nu geen tijd."

"Maar mama, het is echt heel belangrijk!" probeerde Bob nog een keer. Hij wilde het zo graag vertellen. Maar mama luisterde niet, en verdrietig liep Bob weer naar buiten.

Hoe vaker dit gebeurde, hoe verdrietiger Bob werd. Hij voelde dat het geen zin meer had om zijn verhalen te delen, omdat mama toch geen tijd voor hem had. 

Na een tijdje werd Bob boos. Voor zijn gevoel stond hij er helemaal alleen voor. Wat een naar gevoel was dat! Het was zelfs zo vervelend dat hij niet wist hoe hij ermee om moest gaan. Hij begon boos en bazig gedrag te vertonen tegenover zijn broertjes en zusjes.

Wat denk jij dat er gebeurde met Bob? Wat zou mama hiervan vinden als ze dit wist? Heb jij weleens iets willen vertellen, maar was er geen tijd? Welke tip heb jij voor Bob? Welke tip heb jij voor mama?

Mama snapte niet goed waarom Bob zich zo gedroeg. Steeds vaker kregen ze ruzie met elkaar. Ze wisten allebei niet hoe ze dit konden veranderen. Zelfs papa de haan had geen idee. Maar hij gaf mama wel een waardevol advies: "Ga eens met Spekkie praten. De pony’s op de boerderij staan erom bekend dat ze zo wijs zijn. Spekkie weet vast wel raad."

De volgende dag ging mama naar Spekkie, en Bob ging met haar mee. Spekkie snuffelde even aan Bob en daarna aan mama. Ze voelde meteen waar het misging en gaf advies.

"Mama, ik voel dat je veel in je hoofd bezig bent. Ben je vaak aan het piekeren over problemen?" vroeg Spekkie.

"Ja, dat klopt," gaf mama toe.

"En Bob," ging Spekkie verder, "ik voel dat je buikpijn krijgt omdat je verhalen vast blijven zitten. Heb jij het gevoel dat je je verhaal niet kwijt kunt?"

Bob knikte. "Ja, ik wil zoveel vertellen, maar er is nooit tijd."

Mama voelde direct wat er mis was. Ze was zo druk met alles om haar heen dat ze niet doorhad dat Bob zich niet gehoord voelde. Hierdoor werd hij bozer en bozer, en kreeg hij zelfs buikpijn. Ze gaf Bob een dikke knuffel en samen spraken ze af dat mama meer tijd voor hem zou maken. Als er een keer weinig tijd was, zouden ze een moment afspreken om later alsnog te praten.

Die avond vertelde Bob eindelijk zijn verhalen aan mama. Hij voelde zich gehoord en ging zonder buikpijn slapen.

"Welterusten, lieve Bob. Slaap zacht.”

Met Bob en mama is alles gelukkig goed gekomen. Spekkie heeft goed geholpen. Wil jij weten wat Spekkie voor jullie kan betekenen? Neem dan contact op en ik leg je graag uit hoe paardencoaching kan helpen!